Opwaartsche Wegen. Jaargang 13

[p. 396]

Sjouwers
Tony Lammers

Als nog de koele morgen heerscht in witte dampen
boven 't gladde vlak van de rivier
drinken zij, al in de eerste schoft
zoo uit de flesch, het bier.

Hun beste werk is aan de stille kade,
waar niet het harteloos geweld
van zuigers en van kranen
hen voor het vraagstuk mensch of motor stelt.

Daar dragen zij, om het even
grint, basalt, cement of graan
dat deden zij heel hun leven
en hun leven is naar de maan.

Twaalf treden op de trap, die in de schuit staat
en zeven stappen over de zwiepende richter,
dan nog een trap van veertien tree,
zoo'n weg maakt de zak niet lichter.

Dan, van de vracht verlost, blijft elk nog even
wachten op zijn nevenman, boven aan de trap;
juist lang genoeg om een meisje, dat voorbijgaat
te vereeren met een gore grap.

Dan daalt de sjouwer weer in 't ruim
en draagt totdat zijn schouders schrijnen
van 't schuren van de last en 't zweet -
maar een borrel verdrijft veel pijnen.

[p. 397]

 

Die drinkt hij veel en graag, voor en na

 

het schorem middagmaal gaat hij er een paar koopen

 

en beurt hij 's Zaterdags zijn geld

 

dan is hij tot de Zondag toe bezopen.

 

 

 

Als hij weer nuchter wordt, maakt hij schandaal,

 

schelt op zijn vrouw en op de politiek

 

van het vervloekte kapitaal

 

en voelt zich als de heele wereld ziek.

 

 

 

Maar wie van ons is een haar beter dan deze

 

grauwe kerels, die hun nagels niet verzorgen

 

en de Tribune lezen?

 

 

 

Mijn broeder-sjouwer, enkele een kruis

 

op doorgedragen schouders

 

kan ons beider hart genezen.