Opwaartsche Wegen. Jaargang 13

[p. 377]

[Gedichten]

Moederschap
Jo Kalmijn-Spierenburg

Dit is van 't nieuwe leven het beginnen:
een zachte klop in ons, die langzaam sterker wordt,
een teederheid, waardoor wij worden overstort
en heel de wereld zouden kunnen minnen.

Wij willen van wat schijn is los geraken
en ons bezinnen op die wonderlijke staat.
Er is een milde ernst, die ons geen uur verlaat,
hetzij wij slapen of hetzij wij waken.

Wij willen dagelijks ons wezen keeren
tot alles wat waarachtig is en sterk en goed,
om 't leven, dat nog slaapt, op 't rhytme van ons bloed
niet eer 't ontwaakt te schaden of te deeren.

Er is een warmte in ons hart en oogen.
Er is een innigheid in ons beschroomd gebaar.
Dit is geluk, maar haast te vol voor ons, te zwaar.
Wij zijn beschaamd, dat wij dit dragen mogen.

[p. 378]

Lampion
Jo Kalmijn-Spierenburg

Toen eindelijk de schemer kwam
is zij haar dunne steel ontbloeid.
Ze werd doorzichtig en doorgloeid
van hare wiegelende vlam.

Zij hing - een transparant kleinood -
teer boven het verrukte kind
te schommelen op de avondwind,
fantastisch en oranjerood.

Zij deinde, broos en brekelijk,
en simpel, zonder smuk of sier,
een kostbaarheid van goudpapier,
een wonder en een lief geluk.

[p. 379]

Kooivogeltje
Jo Kalmijn-Spierenburg

Hij wordt zachtzinnig en tevreden.
Het is voorbij en lang geleden,
dat hij hoog in de boomen zong.

Hij danst geduldig heen en weder
en dwingt zijn snelheid steeds gereeder
tot de altijd eendre kleine sprong.

Hij went en waant de vrijheid leugen.
Er blijft hem enkel vaag nog heugen
een onuitsprekelijk geluk.

Maar als zijn kleine hart bevangen
wordt van een wonderlijk verlangen
zingt hij zijn heimwee dapper stuk,

zingt hij, gespannen en verloren,
dat allen, die hem zingen hooren,
verwonderd luistren naar die wijs,

zingt hij, dat hem het lied verdwaze
en hij in sidderende ekstase
vindt het verloren paradijs.

[p. 380]

Een kerkhof
Jo Kalmijn-Spierenburg

Ik weet een kerkhof in een hoog, ijl bosch.
De kronen wieglen boven strakke masten.
De specht klopt rhytmisch aan de grijze basten
en hamert de metalen echo's los.

Een wild konijn vlucht langs het rasterwerk.
Het zachte pad buigt langs de witte steenen.
Een liefelijke plaats voor wie wil weenen......
Naïve tuinen sieren zerk bij zerk.

De boomen murmelen. Er is altijd wind
en beven in de wemelende kronen.
De zon legt op de zerken haar schablonen.
Een moeder, een geliefde, een kind......

Wie hier zijn liefste doode heeft beschreid
heeft van zijn smart de bitterheid verloren.
Het hoog geruisch vervult voortaan zijn ooren.
Er is geen grens: de tijd is eeuwigheid.