Opwaartsche Wegen. Jaargang 13

[p. 305]

Ballade der drie koningen
Jan H. de Groot

Omdat zijn heer onzeker was
aangaande weg en doel,
weifelde het rijdier in zijn pas
en stond stil bij een poel.

De noen lag in de hittewalm,
in damp de horizon.
De kemel raspte aan een palm
zijn uitgedroogde tong.

En langzaam zijn berijder boog
zich om en bracht zijn hand
ten schut om 't scherpgerichte oog,
dat speurde over 't land.

Ben ik te laat, ben ik te vroeg?
Hier moet de plek toch zijn,
waar elk dier zijn berijder droeg,
aan 't einde der woestijn.

Hier is der verre wegen knoop.
Hier raken oost en west.
Mijn weg, een kruis op hunne loop,
is afgelegd ten lest.

[p. 306]

 

Zal ik hier langer weiflend staan?

 

Ontmoetten zij elkaar?

 

Zijn zij reeds Noordwaarts voortgegaan?

 

...... Ik volg hen achterna.

 

 

 

De kemel giert in schrikbegin.

 

En langzaam van de stam

 

wijkt wegwaarts met een tegenzin

 

zijn lijf, vermoeid en stram.

 

 

 

Maar eer zijn tred hernomen is,

 

keerde hij weiflend weer.

 

En rekt zich naar de waternis.

 

Want weiflend was zijn heer.

 

 

 

Toen, ('s rijdiers dorst was nauw gelest)

 

kwamen twee keem'len aan.

 

Eén uit het oost, één uit het west.

 

Bestoven en belaân.

 

 

 

Zij zochten naar elkanders kop,

 

lekkend elkanders snoet.

 

Hun meesters hieven d' handen op

 

en bogen zich ten groet.

 

 

 

En toen de nacht, de korte duur

 

der schemering verdrong,

 

spraken zij zachtjes van het uur

 

waarop elks tocht begon.

 

 

 

Spraken zij van 't ontrust gemoed.

 

En 't raadsel van de dood.

 

Van leed en 's levens valse gloed.

 

En lossing uit doodsnood.

 

 

[p. 307]

 

En van een stem, die zei: ‘sta op,

 

geloof en ga op reis.

 

Hang schatten aan uw zadelknop.

 

De weg is ver en grijs’.

 

 

 

‘Want wat gij zoekt en zeer bemint

 

te hebben, komt in 't vlees.

 

Ginds wacht een Godeskoningskind,

 

dat van de dood geneest’.

 

 

 

Zo sprak een ieder wonderwel

 

gelijk aan 's anders lot.

 

Van elks geloof in 't reisbevel

 

Naar d'onbekende God.

 

 

 

En van hun weifeling ten lest

 

aan 't juist der wegenloop,

 

toen 't eind van oost en zuid en west,

 

eenzamer naderkroop.

 

 

 

En van hun blijdschap om het feest

 

van wellekoom en groet.

 

Dit was hun nader sein geweest:

 

Gaat voort, houdt goeden moed.

 

 

 

Toen schikten zij zich voor de nacht

 

ter ruste naast het vuur.

 

En sliepen bij der keem'len zacht

 

gedurig huidgeschuur.

 

 

 

Maar uit de eerste slaap ontwaakt,

 

getrokken uit de droom.

 

Daar was een vuurbal losgeraakt

 

ter zuider-kimmezoom.

 

 

[p. 308]

 

Een grote, wilde en vreemde ster,

 

toog voor hun oog omhoog

 

‘Nu is het einddoel niet meer ver.

 

Sta op en volg den boog’.

 

 

 

Toen viel de zachte snelle voet

 

der keem'len in het zand.

 

Elk bracht zijn meester tegemoet,

 

den Koning van het land.

 

 

 

Elk bracht den Meester van het land,

 

een koning tegemoet.

 

En zacht en zeker ploft' in 't zand,

 

der snelle keem'len voet.