Opwaartsche Wegen. Jaargang 13

[p. 289]

Vuurpijlen
C. Vermeer

De pijlen van 't verrukt verlangen
Gaan vurig tot de sterren op,
Buigen wat af, blijven wat hangen,
En springen open als een rijpe knop;

En keeren, bonte sterrevonken,
Als glanzende edelsteenen tot ons neer,
Statig en stil. Maar, uitgeblonken,
Dooft hen de nacht; er is niets meer.

't Hart spant de boog; de pijlen zingen,
Suizend de lucht in, verlangens lied,
Of zij het hooge, het eeuwige vingen.

En zij bezwijken, zij breken; er vliet
Uit hen een droomstoet van glanzende dingen,
Maar zij zijn 't eigne, en 't Andere niet.