Opwaartsche Wegen. Jaargang 13

[p. 263]

Stemmen

Onder bovenstaanden titel geeft de redactie aan jongeren gelegenheld zich te uiten over onderwerpen en vraagstukken, die hen in bijzondere mate bezig houden. Het spreekt wel vanzelf, dat voor deze rubriek alleen die artikelen in aanmerking kunnen komen, welke naar het oordeel der redactie voldoen aan de algemeene eischen (klaarheid van uitdrukking, weloverwogenheid en ruiterlijkheid van inhoud), die aan publicaties moeten worden gesteld, en tevens in overeenstemming zijn met het kader en de bedoelingen van het tijdschrift.

DE REDACTIE

Evangelie
S. Wirjosendjojo

Neen, Vader, laat mij gaan nu, houd mij niet tegen!
Ik moet weg, ik moet weg.
Tracht mij niet te weerhouden, hier in dit huis,
In deze kerker met zijn blinde muren,
De witte helheid van het stoffig plein,
Het vraagloos zwijgen van de dode dingen -
Neen, ik moet gáán nu; ik weet niet wanneer ik keer,
Ik weet niet, óf ik keer. -
Gij hebt mij vele gaven geschonken, ik dank u daarvoor
Ik ben niet ondankbaar.
Maar - ik heb iets schoons gevoeld, gezien,
Ik heb iets wonderlijks gehoord!
Ik weet het niet - het is sterker dan de storm om het huls,
Het is heviger dan de felle zon! -
Het is ook milder dan het rimpelen van water,
Het koele water in de beek, tussen de varens ginds.
Het schalt over de wereld, het roept
Het roept mij, het trékt mij!
Het dringt recht door als een zwaard.
Het zwaard trof mijn hart, het wondde mijn diepste.
Ik heb koorts, ik heb dorst. -
Laat mij gaan, vader, dat ik mijn dórst lesse,
Dat ik mijn handen vuile met zegen,
Dat mijn hoofd koel word'.
Laat mij die stem najagen, mijn hartstocht wil hem vangen.
Váder, laat mij gaan nu, laat mij gaan!
Houd mij niet tegen, geef mij uw groet,
Een laatst gebaar van uw hand. -
Vaarwel, ik moet weg, ik moet weg.