Opwaartsche Wegen. Jaargang 12

[p. 228]

Lazarus
Muus Jacobse

Toen hij weer thuis tussen de zusters zat,
Dacht hij: ik zit hier als een kind te prijken -
Want alle mensen kwamen naar hem kijken,
Of hij het heus wel was en hoe hij at.

En droef zochten zijn ogen God, als vroeger,
Tot in de laatste zon, toen God niet kwam,
Maar in zijn schaduw hem van achtren nam.
Was God geweken tussen nu en vroeger? -

Wie van de doden keert, wordt als een kind
Geboren: het gelaat der eeuwigheid
Is een vergeten droom bij het ontwaken.

Als een stem roept om hem wakker te maken,
Een hand tast, die de doeken openwindt,
Is hij verschrikt te leven, en hij schreit.