Opwaartsche Wegen. Jaargang 12

[p. 217]

[Gedichten van Will. Wemerman]

De man
Will. Wemerman

Zijn denken is van vreemd verlangen,
zooals hij soms geschreven zag,
in zoete, zondoorgloeide zangen,
van een weer jong geboren dag.

Hij voelt zijn handen groot en bevend
van ongebruikte mannenkracht,
als hij haar kleine handje zacht
beroert, dat dan, nog half weerstrevend,

toch rust vindt in zijn breede handen.
En hij, voorover buigend, kust
voorzichtig bei haar blanke handen;
en in zijn denken schaduwt rust.

[p. 218]

De vrouw
Will. Wemerman

Zij staat daar nu, en haar gedachten
zijn wijd en stil, en niet verward
als eerst; zij wil het gouden wachten,
dat zegt te komen in haar hart.

Zij ziet hem en zij weet de dingen
zoo vol van zegging; neen, zijn tong
behoeft het hooglied niet te zingen,
dat in zijn blik al juichend zong.

Nu heeft hij stil haar hand genomen;
zij weet het warm en goed, te zijn
bij hem; en op haar lippen komen
de woorden, die van liefde zijn.

[p. 219]

Nieuwe schepping
Will. Wemerman

Zij waren weer de eerste menschen,
en als een weelde-sprookje lag
de wereld voor hen beiden open;
het was een nieuwe scheppingsdag.

Een weelde was het, van verreining,
haast schuchter keken zij ernaar;
doch zagen zij in alle dingen
niet eerst, en duizendvoud, elkaar?

Zij stonden voor een heel nieuw leven,
't was weer het eerste wereldjaar,
't zou alles anders, beter, wezen,
omdat zij hielden van elkaar......