Opwaartsche Wegen. Jaargang 12

[p. 201]

[Gedichten van Willem de Mérode]

Regenavond
Willem de Mérode

In dezen nacht zal God ons zegenen.
De hemelen zijn een wit vervloeien.
Al het geschapene mòet bloeien
Want God laat leven nederregenen.

Onze begeerten moeten wijken
Voor dit almachtig stil genereeren.
Het is de wil en wet des Heeren
Dat 't leven aan het Leven moet bezwijken.

Ruischend uitstorten en stil ontvangen.
O vroomheid van dwang en overgave.
Indringend reinigen en laven.
Koele dartelheid over warm verlangen.

Hoe zullen wij in den morgen wezen
Na dit diep bezonkene dauwen?
Kunnen wij om gisteren rouwen
Nu de nieuwe dag komt gerezen?

Morgen zullen wij dit gedenken:
Dezen nacht, dit vreemde regenen:
Wolken als handen die ons zegenen
Zagen wij van den hemel wenken.

[p. 202]

Offers des heeren
Willem de Mérode

Nog rooken, als beschreven in Uw boek,
De altaren; Heer! men hangt ons tot een vloek
In de eigen deur; handen en voeten spijkren
Zij aan den wand en huisbelomrende elken.
De leden uitgerekt en stukgebroken
Heeft men ons in den kerkerput gedoken.

Wij dragen zwijgend Uw gemeenen nood.
Ons eenig hunkren is: een snelle dood.
Wij smeeken af, en blijven het toch duchten,
Dat men ons opdelft als bedorven vruchten;
Dat wij door kilte en slijk en langen nacht
Gesloopt weer worden in het licht gebracht.

Men heeft ons walgend op een hoop gegooid.
Maar Gij hebt ons gezocht, en zóó getooid
En opgericht, dat allen rondvertelden,
Hoe wij geharnast stonden als Gods helden,
En zwakte, smaad en martelingen saâm
Ontvingen als de sierslen van Uw naam.

Zij binden ons op 't hooggestapeld hout.
Zingende als vooglen in het vrije woud
Nestelen wij in roeterige vlammen.
Maar, als de knapen in de hooge stammen.
Klimmen Uw englen naar 't verscholen nest,
En brengen 't vlugge kieken in Uw vest'.

Bescherm die hier nog blijven, laat de dood
Over hen opgaan als het morgenrood.
De teederen, Heer, de jongskens en de maagden,
Stel hen toch spoedig bij Uw roodgekraagde
Duiven; maar laat ons mannen, als het kan,
Den dood doorstormen als Gij deedt, als màn.

[p. 203]

Uitzicht
Willem de Mérode

Ons hart moet zeer eenzaam wezen
Als het wil werken voor U.
Verlokkingen en vreezen
Zijn niets dan vage schaduw,
Die glijdt langs de witte muren
Van de kamer, het is zeer stil.
En dit kan seconden duren
Of eeuwen; al naar Uw wil,

Wij voelen dat krachten stijgen
Langzaam, of, onder druk,
Groot en plotseling, en zijgen
Zwak in een wijd geluk
Neêr, en voelen ons wiegen,
Geborgen geurig en koel,
En vinden de rust ons te vliegen,
Straks, vast en fier tot Uw doel.

Deuren die spiegelend draaien
Tusschen U en om zijn nog dicht,
Maar Gij zult hen openzwaaien,
Gij dringt nu reeds dóór hen als licht.
O, leven, uw wanden van zerken
Blijken dun en doorluchtig als glas,
Waarachter wij zitten te werken
Met uitzicht op zon en gras.