Opwaartsche Wegen. Jaargang 12

[p. 167]

[Gedichten van Roel Houwink]

Een levensloop
Roel Houwink

Eens op een nacht
sprong het verlangen open in haar borst
en was niet meer te stuiten.
man en kinderen liet zij achter.
zij ging tot ver voorbij den horizont
van het kleine dorp
waar zij was geboren
en waarin zij weergekeerd was
toen zij haar eerste kind droeg.

zij ging naar de haven
waar het schip harer droomen gereed lag.
over de witte verschansing
staarde zij naar het wegdrijvend land
als een stervende die afscheid neemt
van een wereld die hem sedert lang
onverschillig is geworden.

onder palmen liep zij
en baadde in blauwe wateren
die haar lichaam koesterden
als het nimmer haar man had gedaan.
toen verscheen haar het jongste kind in den droom
en zij wist dat dit zijn sterven beduidde.
zij vloekte God, maar Hij zond haar een engel
en nam het verlangen weg uit haar hart.
toen zij terugkwam in het dorp, fluisterden de menschen,
maar haar man nam haar tot zich
en de kinderen legden als vroeger
hun hoofd in haar schoot.

[p. 168]

 

nu is zij oud en zit voor het venster

 

dat uitziet in de leêge dorpstraat.

 

haar man is dood

 

en geen harer kinderen is gebleven

 

in de buurt van het nest.

 

haar gezicht is verweerd,

 

haar lippen zijn verschrompeld.

 

maar om haar mond

 

is het begin van een glimlach......

 

 

 

dit is het wat God deed

 

aan een eenzame vrouw.

[p. 169]

Aan de deur
Roel Houwink

Van deur tot deur
dezelfde grauwe woorden
dezelfde willoos uitgestoken hand:
veters band, veters band
en wat centen rammelend
tegen een blikken tabaksdoos
in een uitgescheurde zak.

van deur tot deur
een beduimeld tractaatje
- in deze wijk wonen veel vromen! -
en dezelfde willoos uitgestoken hand.
maar de liefde woont hier niet en ginds niet:
afwijzend verschijnt een donkere hand
voor het matglazen raampje.

van deur tot deur
in den dreinenden regen
gaat gij, o broeder in Christus.
in uw verfomfaaiden baard
hangen blinkende kraaltjes,
ook uw zwerende oogen
hebben eenmaal het eerste licht gezien.

[p. 170]

Week-end
Roel Houwink

Tusschen dennengroen en jonge berken
staat het houten week-end huisje
met den primus-brander
en het ijz'ren ledikant,
met de bontgebloemde kopjes
en een hagel-witten Christus
aan den versch gebeitsten wand.
in het bakje aan Zijn voeten
nipt Marietje
met de rood gelakte nagels
vlug wat cigaretten-asch,
want je kunt niet weten, denkt ze,
morgen komt Jan Pieter pas.

[p. 171]

Goddelijke waarheid
Roel Houwink

Goddelijke waarheid,
Glorie des lichts,
geslagen aan het kruishout
der schande,
onvatbaar wonder
van diepste smaad
en hoogste begenadiging,
indalend
in dit trotsch en duister hart,
dat u niet wil
duizendmaal niet wil
en dat toch vol hunkering is
naar Uwe liefde:
duive
die den blik des sperwers
weerstaat
en die neerstrijkt
zacht als een donsje
op mijn omhooggetrokken schouder.