Opwaartsche Wegen. Jaargang 12

[p. 123]

[Gedichten van H.M. van Randwijk]

Verjaagde
H.M. van Randwijk

Soms uit het stof van zonbebrande wegen
dwaalt hij een schoone wereld binnen,
waar bloemen bloeien en beken ontspringen,
ijle muziek van een gezongen regen.

Dan droomt hij van een broeder die kon hooren
eeuwen lang naar wat een vogel floot,
dan gaat langzaam het oude leven dood
en wordt uit hem een nieuwe mensch geboren.

Angst en vermoeienis zijn weggeweken.
Nu is hij opgestaan, om in het diepste
loover te spelen met de liefste
en fluisterend tot God te spreken.

- Maar vuur verspert de laatste laan
en kreunend vlucht hij voor twee oogen,
want deze blijdschap is een logen
en deze tuin een waan.

[p. 124]

Fabriekspoort
H.M. van Randwijk

Gebouwen uit graniet, pilaren
een ijzer hek, dat over zand
en grind en met terzij wat blaren
en sprieten, een hooge lantaren
koud en verwaand de weg bespant.

Hier gaat een wild gevecht beginnen,

de vrede willen is humbug,

al wie verliezen zal daarbinnen

gaat en keert niet terug.

Daarachter wordt de aarde tot
een woeste plek; daar glanst het staal
phosphorisch in een donker kot
en maakt de schoonste droom kapot,
een mensch tot materiaal.

Daar is geen hoop, daar is geen winnen,

want staal is sterker dan een droom,

en gaat die eenmaal hier naar binnen

zoo sist hij weg in stoom.

De directeur had eens als kind
de bloemen liever dan het ijzer
en zei geheimen aan de wind,
maar wie bij deze poort begint
vergeet en wordt langzaam wel wijzer,

berekent wat men mag beminnen

en voedt zijn ziel tot strenger tucht.

Hier gingen witte bloesems binnen

maar nimmer zag men vrucht.

Daarbinnen staat een groot machien,
dat dreunt en splijt en snijdt en kerft,
wie niet nauwkeurig toe kan zien

[p. 125]

 

en sneller dan het wiel is, dien

 

grijpt het woedend tot hij sterft.

 

Een moeder mag vergeefs beminnen,

 

maar staal en ijzer blijven stom.

 

Hier ging een jonge kerel binnen

 

en kwam nooit meer weerom.

 

 

 

Golft een benauwde walm op,

 

die legt zich loerend langs de grond

 

en dringt de menschen in de kop

 

en knijpt de keel dicht als een strop

 

en maakt hen als een zieke hond,

 

tot zij zich afgesloofd bezinnen

 

op 's levens smart en zinloosheid.

 

Hier gaat kracht en gezondheid binnen,

 

maar voor een korte tijd.

 

 

 

Zoo in de nacht en 't helle licht

 

des daags gaan voeten aan en af,

 

der mannen met hun bleek gezicht,

 

gaan hier de mannen tot hun plicht

 

en tot hun graf.

 

Wie zal die droeve stoet beminnen?

 

Want medelijden is humbug.

 

Hier gaan er duizenden naar binnen

 

en keeren nooit terug.

 

 

 

Heer Jezus, die vol liefde zijt,

 

zendt Uwe troost aan allen, die

 

hier zuchten uit hun zware strijd,

 

wees met de man die werkt en lijdt

 

en roept, en weet niet wie.

 

Maar Hij, die ieder wil beminnen,

 

de bron van zuiverst medelij,

 

smeekt ieder uur: Ach, laat Mij binnen?

 

En Hem wijst men voorbij.