Opwaartsche Wegen. Jaargang 11

[p. 401]

[Gedichten van B. Rijdes]

Dood
B. Rijdes

Over al ons hopen en moe verlangen
Legert zich de vrees voor den dood,
Dat eens zijn koel meer zal ontvangen
De ongestildheid onzer liefde in zijn schoot.

Ons hart weet zijn hunk'ring gevangen
Binnen elk uur, dat zijn bloed slaat.
Zijn rhythme stijgt, naarmate banger
De weemoed schreit om wat verloren gaat.

Laat ons gaan dan tot Hem, Die eens heelde
De kranken van geest, en redde wat was verloren;
Of Hij kon onze onrust genezen.

Zoo Zijn stem brak den keten van ons vreezen,
Wij schreden, kind'ren van den herboren
Morgen, tot in het midden van Zijn weelde.

[p. 402]

Regennacht
B. Rijdes

Nacht. En het regent. En de wind
Waait in een boom. Er is geen licht,
Er is geen stem, geen lief gezicht
Lacht: verdriet als om een dood kind.

Nacht. En het regent. Ik ben eenzaam,
Een zwerver: ik heb geen God
Dien ik klagen kan, ik heb geen spot
Die mij dekt: niets dan een verre naam.

Nacht. En het regent. Zonder gebed
Ligt klare wanhoop in mijn mond
Als een onrijpe vrucht; de regen spet
Aan venster. Nog is de nacht niet rond.

Het regent. Neem dat geluid weg:
Ik word gek van de stilte en het getik
Van de druppels. Als ik wat zeggen
Wil, is mijn keel droog tot een snik.

Het is geen droom: regen en nacht,
Een donker raam en geen geluid
Dan het vale regengeruisch aan de ruit.
Niets dan de regen en de nacht.