Opwaartsche Wegen. Jaargang 11

[p. 361]

[Gedichten van Camp de Basschaerde]

Onbereikbaar
Camp de Basschaerde

Voor Han

Zoo is dit alles weer voorbijgegaan,
en 't hart ontbeert de lieve dingen,
het blijft er hunkerend om zingen,
het roept er iedereen om aan.

Zij zijn gegaan; zij zullen niet meer wederkomen;
het hart blijft in het eind altijd alleen.
Zelfs zijn gemis wordt elk gemeen
in de openbaring zijner droomen.

Er zàl wel een geluk bestaan,
maar dan toch achter deze kusten:
en voor het hart dáár uit kan rusten,
zal 't hiér ontredderd ondergaan.

[p. 362]

Klein troostlied
Camp de Basschaerde

Al zijn wij steeds van tweeën éen,
al blijven wij of zwerven,
al is er lachen of geween:
wij moeten beiden sterven.

Al is de dag den eenen goed,
die kwaad is voor den and'ren,
dit is, wat beiden huivren doet:
de dóód kan niet verand'ren.

Hij zoekt jou op de akker
en mij bij een gedicht,
hij schudt den droomer wakker,
houdt snel en hard gericht.

Hij roept en hij vergadert,
hij brengt ze allen om;

- maar wie geloovig nadert,
wijst hij Gods heiligdom.