Opwaartsche Wegen. Jaargang 11

[p. 353]

[Gedichten van H.M. van Randwijk]

Arrestatie
H.M. van Randwijk

Een straat vol menschen. En ieders leven
is sedert Adam geprijsd en verbeurd.
Toen is dit plotseling gebeurd:
één had tegen de wet misdreven
en die werd meegesleurd.

En allen die zóó met hem moesten gaan
zijn hem joelend achterna geloopen,
ik zag angst in zijn oogen staan
en boeien om zijn handen slaan,
zijn mond wijd open. -

Maar wat ik nooit vergèten kan:
hij zag mij aan!
O de stomme vraag van een vreemde man,
gevangene die mij gevangen nam.
Ik ben meegegaan.

Nu is 't nacht. Onder getralied raam
wacht ik en luister.
En praat je onrustig en roept als een angstig kind?
- o Gij die de zondaars mint
zonder tractaatje,
help mij en m'n vrind!

[p. 354]

Voorbije dag
H.M. van Randwijk

Nu zinkt de zon, licht zal nog even blijven,
één oogenblik nog goudberande wolken drijven,
mijn grootmoe neemt een blaadje van de scheurkalender af
- rechtvaardigen de rust, zondaren krijgen straf -
gelijk een stuurloos schip dreef deze dag voorbij,
een zieke vraagt meer warmte en warmer medelij
en filosofen duiken naar den zin hierin gelegen,
de kranten brengen puzzles over oordeelen en zegen
en bij de kachel snorkt een doodvermoeide man,
maar ik heb méér meelij met wie niet werken kàn,
doch Roosevelt regeert, die zal het beter maken,
de Volkenbond rust uit van nuttelooze zaken,
Japan werpt bommen op een voorstad van Peking.
- Makker, verwar je niet in wat thans henenging.
De duisternis verklaart waarom wij allen leden,
de aarde is een slagveld waar wij eenzaam streden,
de nacht, donker signaal van wat eens gansch verstomt.
- Laat ons de wacht betrekken tot de morgen komt.