Opwaartsche Wegen. Jaargang 11

[p. 220]

[Gedichten van Jan H. Eekhout]

De herders
Jan H. Eekhout

Geen engel had het hun aangezegd.

Zij waren vanzelve goed.

Zij hadden zwaar zich te rust gelegd

door hun eigen kindschap behoed.

De nacht was gelijk aan iedere nacht,

diep, ruischend en dicht besterd.

Zij lagen zonder droom, zonder wacht

toen God ginds geboren werd.

Zij wisten niet dat Hij komen ging.

Zij waren vanzelve vroom.

Het leven was hun een simpel ding,

slechts den gang van heuvel naar stroom

en weder terug. Nu sliepen zij breed

in kring om 't gedoofde vuur

en over aarde en slaap heimlijk gleed

de tijd naar het Eeuwig Uur.

Hoe was op eenmaal het Uur vervuld?

Zij waren vanzelve wijs.

Zij zagen groot zich in licht gehuld

en de wereld een wit paradijs.

Zij rezen, en zwijgend elk hunner nam,

en hief het glimlachend aan

de borst, zijn teerst en zacht moedigst lam

en is naar het Kind gegaan.

[p. 221]

Simon van Cyrene
Jan H. Eekhout

hij verhaalt:

‘Men had het kruis mij opgelegd. Ik ging.
Ik was een sterk man. Maar ik hoorde het jouwen
En 't hoongelach van mannen, kinderen, vrouwen
En 'k schaamde mij en schold den vreemdeling,
Die wankelend door de eerste schemering
Mij vòòrschreed naar de galgplaats, aan de touwen
Geleid gelijk een dier, en geen berouwen
Mijn dwaze wraakvervoerde hart beving......’

‘En tot den heuveltop torste ik het kruis;
Daar wierp ik het af, een walgelijke last,
En blèèf, en zag dien Man zich willig strekken
Op 't doodshout, en vernam het groot gedruisch
Der hamers, schouwde het smartelijk getast
Van zijne vingren en hun krampend trekken......’

‘En daarna rees hij: bittere hemelvaart,
Met de aarde vastgeklonken aan de leden,
Die rekten, scheurden door haar zwarte zwaart' -
En het volk gilde triomf...... ik schreeuwde mede......
Waarom? Waarom? Ik wist niet dat ik 't dede.
Reeds lang bleef in mijn hart geen wrok bewaard
Tegen den Man, die, zei men, oproer smeedde
Doordien hij Liefde leerde als eenig zwaard’.

‘Toen werd het stil. De stilte stortte neer
Op ons, in ons. Vanwaar? Van 't kruis? Van God? -
Mij was slechts dit: dat oogen mij aanzagen,
Twee stervende oogen maatloos diep en teer......
Spraken mijn naam zij? Wezen zij mijn lot?
Hoe stamelde ik verrukt: Ik heb Uw kruis gedragen......?’