Opwaartsche Wegen. Jaargang 11

[p. 87]

[Gedichten van H.M. van Randwijk]

Landschap
H.M. van Randwijk

Het licht dat over riet en water glijdt
heeft alles een zoo diepen zin gegeven
de dingen tot zoo hoogen glans geheven
dat, in een roerlooze eeuwigheid,
een mensch nog zwart en aardsch gebleven
glimlachend om zijn eigen schaduw schreit.

Een witte meeuw, een lied langs verre luchten.
- Gij die de namelooze vrede beidt
zoekt gij een doortocht tot een angstig vluchten?

totdat de zon ter kim de nevel splijt
en vóór het aarzelend manewassen
de gele stengels vlammen doet
is de rivier in dit rood licht gewasschen
een stroom van bloed.

[p. 88]

Mijnramp
H.M. van Randwijk

Wanneer zij gingen werden vrouw en kind en
alles wat zij op deez' aard beminden
toevertrouwd aan het licht, de zon
en God, die zij gebeeldhouwd konden vinden
in een versierde nis, voordat hun werk begon.

En sneller dan het dalen van de lift vergingen
de laatste groeten en de droom der lichte dingen.
- Dit is hun taak: in duisternis berooven
zij de aarde van haar schat voor brood en warmte boven....

Een harde dood heeft hen in gruis en stof gevonden!
Later scheen zon op veertien lijken en wat zwaar gewonden.

[p. 89]

II

 

Gij, die méér zijt dan wat wij menschen maken

 

in een versierd portaal vóór 's werelds diepste graf,

 

wat zullen wij hier doen? als communisten staken?

 

wat helpt het of wij hier de mijndirectie laken?

 

is dit door U gewild? zend Gij ons zóó Uw straf?

 

 

 

Gij die U openbaart in wat de winden fluist'ren,

 

naar wat een vogel zingt, het oeverriet wilt luisteren,

 

geen stem is onbekend, wat tusschen U en ons geschiedt,

 

het lachen van een kind, de roep der dieren niet,

 

 

 

Maar zult Gij machtig zijn het angstgebed te hooren

 

Als duizend meter grond de leste schreeuw versmoren?