Opwaartsche Wegen. Jaargang 10

[p. 393]

[Gedichten van Han G. Hoekstra]

De mijnwerker
door Han G. Hoekstra

Hij kroop in de aarde weg, dicht aan haar hart
en liet het licht, het witte zonlicht boven;
vergat hij het, bleef hij er in gelooven,
wat maakt het uit? dit is zijn eenzaam part.

Hier werkt hij, in dit smal en duister deel
spannen zijn spieren, flitsen zijn gebaren,
klein en doodstil is 't licht in de lantaren,
driftig en dof de slag van zijn houweel.

Vandaag, mijnwerker, heb 'k aan jou gedacht,
want mijn deel is zoo duister als jouw deel en
woorden zijn eender wapens als houweelen,
en alle kamers eenzaam als jouw schacht.

Hoe moeizaam drijven onze handen hier
houweel door steen en woorden op papier,
hoe zwaar bij duister is een goed gelooven
in een wit licht, in een wit zonlicht boven.

[p. 394]

Dorpstuinman
door Han G. Hoekstra

Hij schiep de wereld om tot deze orde:
een smal stuk grond, warm, donker en bemind,
en werd tusschen de kinderen een kind,
dat met een glimlach naar den dood verdorde.

Sommigen onzer gaan als bloemen open,
bloeien en gaan dan als een bloem weer dicht,
een mensch kàn weerloos onder 't harde licht
zijn weg onaangerand ten einde loopen,

leven kàn zacht zijn als een morgenwind:
een heldere dag achter elk wakker worden,
zonlicht op linnen, brood op witte borden,
een droom, zuiver gestold om gras en grint.