Opwaartsche Wegen. Jaargang 10

[p. 353]

[Gedichten van Muus Jacobse]

Het eiland
door Muus Jacobse.

Drie weken was ik op het eiland. Waren
Er werelden ondertussen vergaan?
Ik wist het niet. Ik sliep. Of ik zag aan
Het strand de schepen in de verte varen.

Of wij zwommen in zee om haar te voelen
Rondom ons lichaam en verlangden zeer.
En wisten toch: het was om altijd weer
Naakter en killer aan de kust te spoelen.

Heer, in de laagte van een duinwei, waar de
Beesten tezamenliggen en het water
Huiverend achter stijgt als 't avond wordt,

Laat dáar mijn huid drinken de dauw der aarde,
Haar koelte niet meer vrezend, en het hart
De grenzen van zijn eenzaamheid verlaten.

[p. 354]

Civitas dei
door Muus Jacobse.

God heeft velen als kleinen liefgehad,
En in de schaduw van een lage toren
Heeft hij vele deemoedigen verkoren
Burgers te zijn in zijn vergeten stad.

Maar enklen riep hij verder om te vinden
Groter verrukkingen en groter pijn.
Dan denkt hij aan de tuin, die hij beminde,
En laat ons de verdreven burgers zijn.