Opwaartsche Wegen. Jaargang 10

[p. 281]

[Gedichten van Jan H. Eekhout]

Savonarola
door Jan H. Eekhout.

Ondergang riep ik op 't verdwaasde volk,
Wetend het Wonder, kennend God die redt.
Toorning Zijns Geestes blindde mijn gebed,
Groot voer Hij in mij, woord werd vlam en wolk.

Duivelen zag ik dansend met den Dood.
Afgronden zwolgen stroom en oceaan.
Donderend stortten sterren, zon en maan,
Al daden Gods. Leêg werd de wereldschoot.

Wee U, gij richters, d' ure is nabij!
Aanmerkt mij die Zijn laatste liefde ben.
Satan waakt achter U, beloert Uw lot.

Reeds kaatst gebergt en rots Uw doodsgeschrei,
Wankt d' aarde, wankt 't heelal. Herken! Herken!
Oordeelend dit, mijn bloed, oordeelt gij God.

[p. 282]

De hovenier
(grafschrift)
door Jan H. Eekhout.

Dood is een zaad. Zoo menigmaal
hield ik in 't holle van mijn hand
als in een grove schaal
veelvoudig dezen dood besloten;
dan hoorde ik hoe de aarde riep
en groef en borg hem diep
in haren schoot en
weinig later
schonk zij hem weêr in teêren brand
van bloemen -

Nu riep zij mij en zonder pijn
heb ik mij willig haar gegeven.
Ging ik van leven niet naar leven?
Ik roem en
zegen mijn gestorven zijn.

[p. 283]

Van den verborgene
door Jan H. Eekhout.

't Woord des propheten houdt Uw Beeld niet vast.
Heeft nimmer U gevangen kunnen maken.
Wel hebt wie duldzaam en gedurig op U waken
Gij soms met Uwe vluchtige Komst verrast,

Doch Uw Gestalte blindde bloed en tijd,
De vuren werveling van zonnen en planeten
En van U bleef slechts dit verschemerd weten:
Dat Gij waart ingehuld in Uw Verborgenheid.