Opwaartsche Wegen. Jaargang 10

[p. 192]

De profeet
door Jan H. Eekhout.

Zoo groot en diep werd hij bewoond door God
dat hij haar die hem in de bergen baarde
en met haar pijnen foltrend bond aan d' aarde
vergeten wilde en bande uit bloed en lot.

Vuur dreef hem voort. Hartstochtelijk schreed hij tot
zijn volk dat norsch en stom zich om hem schaarde
en schroeide met zijn woord hen en verklaarde
Gods toorn en bracht hun konde en gebod.

Hij zweeg. Doch schrijnen bleef de sterke stem.
Zwaarden van stilte richtten zich op hem.
Hij zag hun vlijme scherpte, wist en leunde....

Kruis. Nacht. Ruischende door de Ruimte treedt
glimlachend God, buigt zich tot een profeet,
een mensch, een man die stervend ‘Moeder’ kreunde.