Opwaartsche Wegen. Jaargang 10

[p. 177]

[Gedichten van W. Hessels]

Sonnet
door W. Hessels.

Des avonds als het licht brandt aan 't plafond,
de kamer spiegelt in de zwarte ruiten,
vage geluiden dringen door van buiten,
een nachtmot vlindert in den lichtkring rond, -

dan breekt een golf van heimwee, niet te stuiten,
ik zie een verre klare avondstond
die vrienden in rijk zwijgen samenbond,
ik zie een winternacht hen hoog omsluiten,

en hoe de sterren heel den hemel vulden,
de lamp der maan achter het bosch verrees,
en met haar laaiend vuur de lucht verguldde -

en van dit alles dat ik eenmaal prees,
vraag ik gekweld: wat is er nagebleven
dan eenzaamheid, en een ontluisterd leven?

[p. 178]

Elia
door W. Hessels.

Hij had in 't woeden van den strijd vergeten
te luist'ren naar den wind
die dieper zingt dan alle strijd en weten:
de toon waarmee de eeuwigheid begint

en die nog ruischt wanneer wij zijn geboren;
dan wordt het leven machtiger en luid;
de diepe stilte gaat allengs verloren
en in ons sterft het zachte zingen uit. -

Maar eindelijk vermoeid van strijd en streven
vernam hij 't zingen dat er altijd was:
de stille oorsprong van zijn rustloos leven
die in een naamloos suizen hem genas.

[p. 179]

Tennisspel
door W. Hessels.

Tusschen het donkere geheim der linden
dit snelle glijden op een lichtgrijs veld -
onder de vlammen van de lucht die blinde
dans die geen tijd of eeuwigheid meer telt -

de ruimte om één pool tezaamgeschoten:
wit schitterlicht dat in de oogen dringt
en - tot welk duister doel? - de spelgenooten
op zijn bizar staccato-rhythme dwingt -

dans tusschen aarde en hemel, binnen muren
van groen en zonlicht, altijd heviger,
dans zonder doel of zin, dans die moet duren
zoolang er leven is - en God is ver -