Opwaartsche Wegen. Jaargang 10

[p. 146]

[Gedichten van Muus Jacobse]

Jefta's Dochter
door Muus Jacobse.

Toen zij nog speelde op haar vaders erf en
Somber zijn oog over haar blijheid kwam,
Voelde zij eensklaps de verschrikking van
Zijn kind te zijn, door hem te moeten sterven.

En angstig met de zusters van haar stam
Trok zij de zon na, hoog in het gebergte,
Om droom en daad die niet zouden verderven,
Als zij een vrouw werd en een man haar nam.

Maar na een lange tijd kwam zij alleen
Oostwaarts van het gebergte nederdalen
En zat en staarde in het slinkend licht.

En toen van achteren over haar heen
De schaduw boog, deed zij haar ogen dicht,
Omdat de vaderen haar kwamen halen.

[p. 147]

Convivium Religiosum
door Muus Jacobe.

O, wee mijn lief, is dit de opperzaal,
Waar wij ons tot het feest zullen verenen?
Zie ons onder het licht leeg en alleen en
Vreemd en vermoeid tussen een valse praal.

- Laat ons dan eten en de beker vullen:
Dit is het brood der aarde, neem en eet,
Dit is het bloed der aarde, proef en weet
Dat wie dit drinken niet verderven zullen. -

O, wee mijn lief, hoe zal dit hoog festijn
Einden? Want er is niets meer tot verbruik,
Nu ons de nacht in eigen licht begraaft.

- Maar waar Hij aanzit wordt het water wijn,
Die laatste dorst van onze lippen laaft
En koelte schenkt uit deze aarden kruik. -

[p. 148]

Het Duinpad
door Muus Jacobse.

Het pad dat opklimt onder blauwe luchten
En moeizaam kronkelt achter meeuw na meeuw,
Worstelt omhoog om eindlik los te vluchten
Achter het laatste duin - en ziet de zee.

En door die ijle leegte plots vermande,
Verstilde door die rusteloze rust,
Gevangene in grens van vastelanden,
Geeft het zich willoos aan de greep der kust.

En de voortwoekerende weke ranken
Van eb en vloed met achteloos gedein
Zullen mijn pad omsnoeren in het blanke
Doodzweet der sidderende brandinglijn.