Opwaartsche Wegen. Jaargang 10

[p. 26]

Het afscheid
door H. de Bruin.

Zóo was dit afscheid - deze laatste acte: -
De zin van ons verbond was reeds teloor
voor wij, stemloos geworden, als verzwakte
spelers 't slot acteerden tusschen het décor

van dezen rond ons hart gestremden avond.
Waarin het water stilstond, en het blad
der zwarte boomenhorden, dood, gehavend,
omschemerde den bouwval van de stad:

Want nimmer was de droom zoo diep verloren.
Nooit hield een feller wacht in onzen blik
de wegen zóo versperd voor het bekoren,
de poort zóo afgegrendeld op het Ik.