Opwaartsche Wegen. Jaargang 9

[p. 466]

[Gedichten van Jan H. Eekhout]

Tat twam asi
door Jan H. Eekhout.

'k Denk hoe ik in de eeuw der kathedralen
Een weifelziek monnik zou zijn geweest
Gedurig wanklend tusschen lijf en geest,
Luistrend naar beider lieflijke verhalen -

Doch die het zwijgen van de broeders vreest
Dieper dan 't dreigen uit het infernale,
En het gebed verzaakt om rond te dwalen,
Diefswijs, waar 't leven fonkelt als een feest:

De bontbevlagde havens waar geluid en
Licht zingend over 't kruivend water kaatsen,
De goede geur van teer waait en van kruiden -

En die bij schemerval sluips keert, ten laatste,
Ter cel in en met roekloos rijk gemoed
Zijn Mea Culpa spreekt en boete doet.

[p. 467]

Charlie Chaplin
door Jan H. Eekhout.

City-Lights.

Enkel je kleine blinde handen vinden
den wonderbaren droom weêr, dien ik ben.
Maar je oogen werden naakt en helder en
zoeken vergeefs den prinselijken beminde.

Nu zijn je oogen aan den nacht verpand
en als al andere oogen moet 'k hen vreezen.
Hoe zouden zij nog naar het licht genezen,
dat diep verborgen in de dingen brandt -

Want ziende oogen zijn veel sterker dan
de dwaas ontroerde handen wier begroeten
Gods eigen lieven groet besloten houdt -

Hoe zou jij weten wat ik weten kan:
dat steeds de rijkste droomen stil en koud
te zwerven gaan op groote scheeve voeten -

[p. 468]

J.H. Leopold
door Jan H. Eekhout.

Een stille man, die stiller werd - niets meer.
De rozen bloeiden schaarscher door zijn klagen,
De neevlen werden dichter in de dagen,
Herinnering vond het pad niet van weleer.

Er was geen gaan, en nergens wederkeer.
Naar verre stilten gleed het laatste vragen.
Moe werden oogen, die hun ster niet zagen;
Het moede hart werd moeder, en niets meer.

En toch had hij het leven groot bemind
En het bevolkt met overaardsche droomen,
Waarin hij mateloos zichzelve bood.

Werden zijn gaven nimmer aangenomen?
Hij hoorde het rukkend ruischen van den wind
En week binnen de hoede van den dood.