Opwaartsche Wegen. Jaargang 9

[p. 442]

[Gedichten van Muus Jacobse]

De bron
door Muus Jacobse.

Wanneer de vrouwen 's avonds aan de bron
Buigen 't moe hoofd, zien zij de spiegeling
Opwellend uit een koele wiegeling
Van donker water en van rode zon.

Hier is het, dat de Meester haar ontmoet,
En spreekt. Dan zien zij alles wat zij deden
Gedragen door het eeuwige verleden
En reingewassen in het eeuwig bloed.

Want vader Jakob groef hier in de aarde
En drenkte er zijn kudden en zijn zonen,
Door het heet dorsten van de dag benard.

En vader Jacob groef hier in de aarde
Tot hij het ruisen van haar diepten horen
En rusten kon tegen haar donker hart.

[p. 443]

Afscheid van Nausikaa
door Muus Jacobse.

En ogen worden tot een grijs verschiet,
Zwijgend achter de witte havenpoort.
De roeiers zingen een eentonig lied,
Een droppel schuim waait op zijn hand, een woord.

Zo valt op bomen in een lentenacht,
Verzonken onder luchten laag en greeuw,
In een verschrikte huiver onverwacht
De witheid van de laatste Maartse sneeuw.