Opwaartsche Wegen. Jaargang 9

[p. 432]

Fragment uit de verloren dochter
door John Ietswaart.

Het oude huis.

het zachte schreiën is nu in mijn hart gekomen
waarin het leven stil en eenzaam wordt -
een zoete tuin die in zijn reuk verdort
nu ik er eindelijk ben aangekomen -

en stilte als dood's sluimerend begin
en regen - regen - uit het hooge loover
o, onze armoe, smeekende en poover
en onze handen - en de dood erin -

en onze harten - en de dood erin -
ik heb u liefgehad - gij wist het toch!
gij weet dat ik u liefheb - o, gij weet het nog!
uw doode hand streelt in tranenschemering.

ik zou u zooveel liefs nog willen zeggen
nu ik van u te vroeg verlaten ben -
de lieve oude dingen die ik van u ken
zal ik behoedzaam nu te slapen leggen.

en ik zal zachtjes tot hen in den avond spreken
als tot uw kleine wil en uw geloken hart
ik zal uw kleine daden doen - dat nu mijn smart
om uw eenzaam afsterven is geweken -

ik zal de deuren sluiten en de zware blinden
mijn hart zal dicht bij uwe stilte wezen
in dit vereenzaamd zijn zal ik u vinden
ik zal nog zeer van uwe liefde wezen. -

[p. 433]

III.

 

gij hebt het feestmaal in uw droomen mij bereid

 

gij hebt aandachtig van het brood gesproken

 

en van de wijn - van bloemen, die ontloken

 

zijn voor mijne thuiskomst - en geschreid -

 

 

 

gij hebt het in uzelf zoo vaak gezegd -

 

‘zij heeft mij niets misdaan - ik zal haar wachten

 

en als er schreien kwam - en in de nachten

 

hebt gij uw lief grijs hoofd naar mijne komst gelegd.

 

 

 

dit is van droefheid en van liefde groot

 

‘ik heb u veel misdaan - vergeef mijn zonden -

 

 

 

wat wij het liefste heeten na den dood

 

is al te zeer door onze hand geschonden.

 

 

 

en wat ons hart uitschreit in stillen nood

 

heeft tot de dooden nooit een weg gevonden.

wat zal het leven ons aan wegen leeren,
wat zal ons lijf het nieuwe land betreden -
wij moeten immers naar het ver verleden
als pelgrims - moe en peinzend wederkeeren.

en weten dat wij niet verloren gaan
al zoeken wij ons leven rusteloos voort
want altijd roept de liefste aan de poort
en ieder kind kan deze stem verstaan.

het liefste op aarde komt om ons te leiden
en sterft dan zacht - opdat het leven zal -
die het zaad draagt en het schreiend zaaien zal
mag met een glimlach uwe bloei verbeiden.