Opwaartsche Wegen. Jaargang 9

[p. 373]

[Gedichten van W. Hessels]

Tantalus' wijsheid
door W. Hessels.

Er was een tijd dat drift mijn hand deed reiken
naar wijkend ooft dat in de takken blonk,
dat glanzend water mij kon doen bezwijken
en al mijn nachten brandden naar één dronk.

Ik kende niet de stilte van den avond.
Met ied're ranke zeemeeuw vloog ik mee
en dan in 't stortend water mij begravend
was ik een golf, een ruischend deel der zee!

Door zoete oogen als vergif bevangen,
was ik een open hoorn van hunkering,
een ledig strand dat blaakte van verlangen,
maar wist van vrede noch verzadiging.

Nu is dat àl een bonte droom geworden
sinds ik de wereld in mijn hart toeliet
en boven stormen rees de stralende orde
der sterren in een eindeloos verschiet.

Ik weet dat slechts wanneer begeerten zwijgen
de blaren komen mischen om mijn hoofd,
de volle trossen langs mijn oogen nijgen
en door mijn wezen geurt het rijpe ooft.

Ik voel de blauwe tinteling van water.
Appels en druiven zwellen in mijn bloed.
In deze klaarte treedt een god mij nader.
De stilte zingt hem lichtend tegemoet.

[p. 374]

Anachoreet
door W. Hessels.

Toen hij der wereld toover was ontvloden
bij helder water en bij zuiv're wind
zichzelf ontzeggend wat het vleesch van noode
had en eenmaal hartstochtelijk bemind,

vond hij zich zoo bedwelmd door blauwe luchten
en zoo verrukt om bloemen in een wei
dat hij ook dit moest loslaten en vluchten
en zich verbergen in een grot; tot hij

ontwarende de overzoete geuren
die tot hem stegen van gedroomden wijn
ten laatste moede wankelde ter deure
en zich voorover stortte in het ravijn.