Opwaartsche Wegen. Jaargang 9

[p. 310]

Meditatie
door J. Roselaar.

Buigend over de bloemen een jonge God,
riep mij, en hij wees me een oude bij,
‘zie,’ sprak hij, ‘dit is voor mij
het antwoord, of ik zal leven.’

‘Zie,’ sprak hij, ‘niemand wordt uitgedreven,
zoo hij misdeed niet, en wat zegt ze mij,
die 't leven sleet in stil zich overgeven?

ze spreekt berusten uit, haar vleugelslag
trilt, maar ze vliegt niet meer, zij sterft,

ik zie de kleuren, alle zeven,
schittren in dien vleugelslag nog, het leven
is slechts een verstuiken van den dag
in schaduw voor haar, een stil beluiken.

Nu komt de zon op, zie de wolken
beven van angst, de zonne smelt
adem in adem, al het geweld
van den levenden dag komt bevolken

den weg nu, wagens en sleepen
vee, donkere strepen
breken uit van de stallen, over het zand
veegt de wind als een bezem
en hij wiegt in den schoot van het korenland.

[p. 311]

 

Maar de bij sterft, heur oogen

 

zien niet meer het licht, van de vorstin

 

des korfs droomt ze nog - misschien -,

 

en in heur hart is nog een mededoogen

 

 

 

voor een paard, dat een akker ploegt,

 

ze ziet het niet, maar ze zag het zooveel

 

en nu weet ze, dat ergens één zwoegt

 

in een heel zwaar gareel.

 

 

 

Wat is het antwoord? Ja, ik zal leven

 

één dag, één uur, één termijn,

 

tot ik, kind niet meer, mensch zal zijn,

 

en dan zal ik, verstuikt, mijn leven geven.

 

 

 

Geen venijn

 

en geen donkere slagen

 

kunnen treffen me, geen knagen

 

aan de hartspier heeft vat op mij,

 

zoolang ik kind en dus God nog zal zijn.

 

 

 

Doch als de God vlucht, wijkt het dagerood

 

voor het nachtzwart van den twijfel en dat is de Dood.

 

 

 

Maar de God zal niet in mij vluchten, het vertrouwen

 

in het bestier van mijn Leidsman zal

 

mij brengen aan een veiligen oeverwal.

 

 

 

En zoo de bij berust, zal ook ik berusten;

 

mijn hart bereid tot overgeven

 

zal ik niet klampen aan dit leven

 

me, want heeft elk land zijn oever niet

 

en elke zee zijn kusten?’