Opwaartsche Wegen. Jaargang 9

[p. 241]

[Gedichten van Muus Jacobse]

De tuinkoepel
door Muus Jacobse.

Hij keek naar buiten. Op zijn gouden bril
Lag late herfstzon en de rode wingerd
Had zich dicht om het open raam geslingerd.
Daarachter lag de vijver oud en stil.

En over hem kwam de wonderlik zachte
Teerheid van herfst om het jonge seizoen,
Om het in de stammen dromende groen,
Dat nog zoveel van het leven verwachtte.

Toen streelde hij zijn dode perkamenten,
En al die eeuwen her waren geweest
Kwamen bij hem tot een zacht liefdefeest
Om het oude verlangen te gedenken.

Er streek een even spiegelende schaduw
Over het roerloos glanzend vijvervlak:
Onder het hoge grijsverweerde dak
Nestelde nog een kleine late zwaluw.

[p. 242]

De doortocht
door Muus Jacobse.

Hoe kwam hij bij je? Na zo korte stond
Van liefde zie je hem weer heengetogen.
Straks zul je aan zijn voeten, rood doorwond,
Sprakeloos wenen om zijn dode ogen.

Hij zei: dit was het laatste avondmaal,
En roerloos bleef je in zijn ogen staren.
Toen brak je mond, als een albasten graal,
Open in kussen, geurend om zijn haren.

Nu zal hij niet meer doodgaan, maar altoos
Zul je zijn liefelike liefde speuren.
Nu is hij altijd bij je, Sarons roos,
Die bloeit in onverwelkelike geuren.

[p. 243]

De heilssoldaten
door Muus Jacobse.

De avonden zijn glanzend van erbarmen
Onder een straatlantaren op de markt.
Ik weet, dat nu de Meester zelf het hart
Van kleine grauwe mensen gaat verwarmen.

Ik weet, dat nu de englen zullen zingen
Bij tamboerijnen voor de heilsoldaat,
Die door de open sterren binnengaat
In bloesemtuinen van vertederingen.

[p. 244]

De reisgenoot
door Muus Jacobse.

Nog altijd kwelt mij de herinnering
Van eens, eens dat ik naar Damaskus ging.
Ik hoorde niet, maar ik vergeet het niet
Hoe een hel lichten hem opeens omving.

Want altijd blijft in mijn herinnering
Hij, hij die met mij naar Damaskus ging.
Ik weet niet wat hij hoorde, maar ik weet
Dat een hel lichten hem en mij omving.

Nu droom ik van Damaskus en ik zing
Van een hel lichten dat mij eens omving.
Twee gingen naar Damaskus en één hoorde
En één heeft niets dan een herinnering.

[p. 245]

De kruisvaarders
door Muus Jacobse.

Uit lafheid van eentonige kastelen
Zijn wij achter een vlammend kruis gegaan,
Want anders is er geen ontkomen aan
Papen en hoeren die je thuis vervelen.

Dan wordt de tocht naar iedre zelfde morgen
Ook leeg van eendre onverschilligheid:
Angstige boeren en verbrande dorpen
En een vertrapte vrouw die om je schreit.

Maar als de dorpen eindelik verdwijnen
Zien wij op eens, hoe op een avond laat
Uit het verschroeide hart van de woestijnen
Het vlammend kruis tegen de kimmen slaat.

En brekend in ekstatise gezangen
Laaiend tegen de hoge hemelmuur,
Schreeuwen wij van één mateloos verlangen
Om te verbranden in Gods heilig vuur.