Opwaartsche Wegen. Jaargang 9

[p. 216]

(In memoriam)
door G. Willemsz.

Als d' avond over zonnevuren dag
Zich mededoogend welft en luide kreten
Verstommen tot het zielezachte weten
Van oud verdriet, dat 'k weer gebeuren zag -

Als 't hart van vreemd herdenken wordt te zwaar:
De avonden, die uwe oogen huifden
Met eindeloos ontfermen, en het zuivre
Geheim en de verhulling van uw haar.

Dan zwelt nachts duister groot en mateloos
Tot over mijn gehavend vuur. Gegeven
Tot eenzaamheid weet ik mijn jagende leven,
Dat eens uw milde troost tot licht verkoos.

En vreemd ontwaak ik tot een koude nacht,
Met groot, doodsbleek gelaat ziet maan mij aan
Door 't venster - klokken luiden ons vergaan -
En immer nog dit bleek ontberen wacht.