Opwaartsche Wegen. Jaargang 9

[p. 206]

[Gedichten van Aldert Jongedorper]

De wind en dit kind
door Aldert Jongedorper.

In mijn leven bezint
voor 't eerst zich de wind
zooals de wind langs mijn ruiten
zich ginds in de boomen bezint.

En alles een oogwenk verstilt;
ontzet voel ik mijn armen getild
in een droevig gebaar; de takken
nemen den wind die machtig verstilt.

Ik gleed uit de vaart van den wind
tot waar de windstilte begint
de grens van een droomwijd gebied
waar nimmer dit kind zich bezint.

Ach hij, die den wind en dit kind
en hun roekeloos zwerven bemint,
weet dat de dood met een stilte begint
als van een eeuwig windstillen wind.

[p. 207]

Nachtlicht
door Aldert Jongedorper.

Haar donkere haar viel voor haar oogen,
zij wankelde en smart wrong om haar mond,
zij ging oneindig ver maar aan den uitgang vond
de pijn van hare ziel zijn mededoogen.

toen - in zijn armen neergezonken -
haar hartslag joeg naar zaligheid,
heeft hij haar dragend uitgeleid,
de nacht werd licht in sterrenvuur en vonken

En in den glans van wat op aarde
den zuiveren zin van glans alleen verstaat,
gleed stil geluk langs haar vermoeid gelaat:
twee menschen die God voor elkaar bewaarde!

[p. 208]

Nachtlied
door Aldert Jongedorper.

Voor Annie.

De laatste rozen zijn door kou vergiftigd,
mijn hart weet enkel dit nog maar van jou:
dat je gegaan bent en een kille morgendauw
je uit mijn armen heeft geheven....

Mijn droom van jou was zuiver, maar kortstondig
was de slaap die mij dit droomen liet;
het grauwe morgenlicht verried
mijn moeilijk en angstwekkend leven.