Opwaartsche Wegen. Jaargang 9

[p. 151]

[Gedichten van Willem de Mérode]

De muur
door Willem de Mérode.

Hij is de sterkte van zeer velen,
Die allen hun geduld en kracht
Tezamen doen en samen deelen,
En worden één onwrikbre macht.

De klinkers rusten en zij dragen,
De mortel scheidt en zij verbindt.
En schoon het fundament moet schragen
De siertop pronkt in zon en wind,

Het al is één; zij zijn verbonden
Tot één bestand en één verval....
En wie den Oergrond heeft gevonden,
Weet dat zijn bouwsel duren zal.

[p. 152]

De witte pauw
door Willem de Mérode.

Dit is een hemelsch droomgezicht:
Een blinde neveling van licht
Heeft zich tot witte zon verdicht
En wentelt langs ons heen.
En onze ziel wordt als de dwaal
Ten feestdisch na het avondmaal
Onder de kaarsen in de zaal
Zoo glanzend en alleen.

Over de kortgeschoren wei
Schoot een wit blinken ons voorbij.
Even was tusschen u en mij
Dit hemelsche gericht.
En wij, verteederd en verblind,
Zien hoe dit mindert en verzwindt
Gelijk een zaadpluis op den wind
En jeugd in een gezicht.

Nu is er tusschen u en mij
Die snelle witte schijn, voorbij
Dit blinken kunnen ik noch gij.
Wij blijven zeer alleen.
Maar beiden in ons toebedeeld,
Dit vreemde witte sterrebeeld,
Die witte pauw waar God mee speelt
Langs onze levens heen.