Opwaartsche Wegen. Jaargang 9

[p. 129]

[Gedichten van Willem de Mérode]

De bader
door Willem de Mérode.

Zijn bronzen lichaam blonk in zonneschijn.
Op 't water blonk zijn beeld spieglend gebroken.
En in die spiegeling is hij gedoken
En rees, om voor zichzelven vreemd te zijn.

Hij sloot zijn oogen en hief zijn gezicht,
Aangerand en geteisterd door het licht,
Wild en ontzaglijk, vreezend en verheven,
Of hij terugkwam naar een vroeger leven.

Toen hunkerde zijn hart, en hij doorschoot,
Een tunnel borend onderlangs den dood,
De branding om iets lieflijks te herwinnen.

Hij voelde 't water van zijn leden rinnen
En groef zich in de wellingen van 't zachte
Zonwarme zand, rillende, en hij lachte.

[p. 130]

De doode
door Willem de Mérode.

Zij maakten eerst een weinig rouwmisbaar
En trokken, wat hij nimmer had geduld,
Een rechte scheiding in zijn stugge haar
En die werd boordevol met licht gevuld.

En 't was of hij zich wreekte, want een hoon
Kiemde om zijn smalle mond en was volgroeid,
En die hem waschte zei: wat is hij schoon!
Maar voelde zich vernederd en vermoeid.

Eén boog de handen naar elkander toe
En twistte stil met hun beslist ontwijken
En wist opeens: zij weigerden te prijken
En dekte hen langs 't lijf gelegen toe.
En zag het oogwit glazig naar hem kijken,
En schoof de bedgordijnen schichtig toe.

[p. 131]

Een neger
door Willem de Mérode.

Om 't voorhoofd onder 't kort gekroesd
Haar klemt een breede gouden hoepel.
Hij oliet 't stalen lichaam soepel,
Houdt de ooren waaksch en de oogen woest.

Scherp is zijn speer en scherp zijn worp.
Hij vlijmt door ruggen en door schilden.
De mannen jubelden en rilden
En tilden hem door 't dreunend dorp.

Zijn naam werd op de trom vermeld
Tot aan de grens van 't groote water.
En vrouwen hebben met geschater
Van 't kreunen in zijn greep verteld.

Trotsch, als de kralen rond zijn lenden
Omlaaien roem hem en legenden.