Opwaartsche Wegen. Jaargang 9

[p. 91]

[Gedichten van Willem de Mérode]

De profetes
door Willem de Mérode.

Na de bedwelmingen en haar extazen
Lag zij ter aarde als een geschonden rijs,
Een uitgebloeide tak, en hun verbazen
Zag, hoe de heerlijkheid van 't paradijs,
Die door haar wil rondom hen was gerezen,
Vervaalde, en plotsling gromden zij haar aan.
En diep uit haar antwoordde een woedend wezen.
Zij rechtte zich en huilde naar de maan,
De groeiende, die ronder werd en schooner,
Die stil de hartstocht van den aardbewoner
Lokt en wreed op haar gouden horens vangt.
En zij begrepen: wie God wil berooven
Wordt neergestooten; zonder waar gelooven
Wordt vruchteloos naar 't paradijs verlangt.

[p. 92]

De wind
door Willem de Mérode.

Er ging een lichte dreuning door het huis.
De gore lucht hing laag en geurde bitter.
De bolle spiegel kaatste 't tuinpad witter
En werd ontvoerd en sloeg schittrend in gruis.

Toen was 't of uit de hooge rozelaar
Plotseling een paar witte vlammen vlogen.
De scherven spiegelden hun tuimlen; maar
De dood kwam stil over hun stiller oogen.

Schelpen en grint betoogden voor de ruiten,
En kwetsten 't glas, waar de twee kind'ren stonden.
Lachend en hoog lieten zij ongeschonden
En onbekommerd hun blik los naar buiten.

En zij verheugden zich op roos en scherven
Of er geen glans en bloei had moeten sterven.