Opwaartsche Wegen. Jaargang 9

[p. 24]

[Gedichten van H. de Bruin]

Demensies
door H. de Bruin.

De huizekens in hun geflikten staat
zijn met een stal en aangezette schuur
voldoende voor het bergen van den baat
der liefde, samenleving en natuur.

Het luide bidden om den lichten duur
van daaglijksch brood ondanks het daaglijksch kwaad
verdwaalt er binnen, maar de schandepraat
barst door de vensterluiken en den muur.

Wiens levensuiting eng wordt en versmoort,
wie uit een leeg vermoeden wordt gehoond,
om een betwisten zegen wordt benijd,

roept in de winden totdat God hem hoort
en hem bij bliksemlicht de ruimte toont,
waarover. Hij Zijn hemel open splijt.

[p. 25]

Illustratie
door H. de Bruin.

Wazige bosschen op bergen omringen
een kalkwit klooster boven 't helder meer.
De heilige verhalen rond den Heer
verluchten er de nijvre kloosterlingen

wanneer zij, 't net geschouderd, naar het veer
ter vischvangst schrijden; over heuvelingen
in zonwind zaaien; waar hun zeisen zingen
doorheen de groene gaarden aan het meer.

En als het schemeravond wordt en stil
aan 't duistrend veer en op de paden, staat er
nog altijd iemand eenzaam aan den kant

van 't blanke meer, die nog niet huiswaarts wil,
maar wachten tot de laatste zeilboot landt
en hij den Heer ontmoeten zal langs 't water.