Opwaartsche Wegen. Jaargang 8

[p. 500]

[Gedichten van John Ietswaart]

Wit broertje
door John Ietswaart.

in één der huizen is de dood gaan staan
en het gebaar der witte handen
heeft allen stil gemaakt - de wanden
zijn wijder uit en witter nog gaan staan.

de wanden als een wit en hoog vaarwel
vier zeeën naar den hemel open -
het is dat ik de schepen tel -
jouw zeil niet ver - maar wit - o, bid voor ons

nu is de zee over dit heengeloopen.

[p. 501]

Moeder
door John Ietswaart.

DECEMBER.

vanochtend was het raam bebloemd met beelden
het was jouw hoofd - moeder - dat verscholen lag
tusschen de bloemen van den winter - en ik zag
dat even zonnestralen met je haren speelden.

zooals - eens kindren - we voor ramen stonden
wondre figuren speurend op bevrozen glas,
zoo heb ik nu een kinderdroom hervonden
waarin jij - moeder - sprookjesvrouwe was.

als ik nu aan je denk zie ik de verre dagen
dat ik als kind mijn armen vol met bloemen droeg
en als zooveel geheimen jou de namen vroeg
wij gingen droomend langs de rozenhagen

en droomend groeide in mijn hart dit weten
van namen - wonderbloemen - en het weer vergaan
dat al verlangen bloeit tot zijn vergeten
- en dit geheim is simpel te verstaan.

en wien een naam is zoet om te bewaren
en wie het stil geheim weet in een simpel woord
is droomend over deze kloof gevaren
en weet het oude wonder in het nieuwe oord.

de bloemen bloeien en verwelken - alle dingen
worden herinnering van eeuw tot eeuw -
ik sta aan 't venster dit verhaal te zingen
- en buiten valt - heel zacht de eerste sneeuw.