Opwaartsche Wegen. Jaargang 8

[p. 481]

Vincent van Gogh
door H. de Bruin.

Aan elken wroeter vroeg hij maar: waarom?
en ging bij alle slovers 't zelfde vragen;
als hij, om 't zóo te ervaren, al de trage
lichamen had gegrift, steeds weer: waarom?

De wezens die hij in zich om moest dragen
ontwaakten luid, en werden immer stom;
bijna verlicht dikwijls, dan duister, dom,
wankelde hij door zijn vreemd-helle dagen.

En liet in rulle stukken die hij schiep,
waarin zijn angst naar de bevrijding riep,
de wolken en de wegen ongericht
in het ontzaggelijk Oneindig stroomen -

Dáarna de zelfvernieling: het ontkomen
aan deze zielekwelling - naar dát Licht!?