Opwaartsche Wegen. Jaargang 8

[p. 455]

De zwerver
door W. ten Kate Jz.

(Bij een geraamte).

Daar sta je nu! - Wie was je,
eens, in een ver verleden misschien?
Wat heeft je mond gesproken?
Wat hebben je oogen gezien?
- - - - - - - - -
Was je zoo'n tobbend zwerver
langs de trieste levensstraat,
zooals langs de strekkende wegen
zoo menige strompelend gaat?

Was je zoo'n bibbrende snuiter,
gekromd aan een hoek bij de heg, -
Waar de kindren mee mallen ginds-buiten:
‘Hé! - heb je een hoed op, jij, zeg!?’ -

En ze gooien met kantige steenen
en ze zette'in een wolk je van stof,
en ze hitse' een hond naar je beenen
en ze schelde' voor: - ‘Leelijke mof!’ -

Was jij zoo'n stumprige stakker
met een rauw-verworden kop,
die al lager en lager zakte -:
je hield hem tenslotte niet op!? -

Je slofte maar sloom langs de wegen,
je slobberde heen door het slik
in den miezerig-drenzenden regen,
en je gaf zelfs geen grommende kik! -

[p. 456]

 

Tot je eindelijk, als steeds weer, verzeilde

 

in ‘De Rustende Jager’ of zeg:

 

‘In de vreugd van den nijveren zwoeger’,

 

die je lokte terzij van den weg! -

 

 

 

Was jij zoo'n verworden doler,

 

Voor wien des avonds laat

 

in een donkeren hoek van de wereld

 

een gore deur knerpend nog gaat?

 

 

 

Die daar vindt in verslonsde lompen,

 

in vervunsd en schimmelig stroo

 

een plek, waar je je leden mag bergen,

 

al is 't je gegund maar ternoô!? -

 

 

 

Zeg, was je zoo'n beeld van ellende

 

en vond men je eindelijk ten lest

 

als een lid van de smerige bende

 

aan den kant van de straat in de mest!?

 

 

 

En hebben ze toen je genomen,

 

Gelegd op een schunnige baar,

 

je gebracht, waar je mooier dan droomen

 

in 't licht lag, zoo zuiver en klaar!?

 

 

 

Waar de blankte je dekte van 't laken,

 

Waar het was zoo behaaglijk en goed,

 

dat je niet uit den toover kon raken

 

van een mildheid zoo zalig en zoet!?

 

 

 

Waar je schikten de zorgende handen

 

Van een wezen, zoo vriendlijk en zacht

 

Als een fee uit de wondere landen

 

Waarvan je soms droomde, als je lag

 

 

 

lang gelede' in de schaduw der boomen

 

in het wuivende, ruischende gras,

 

en een weelde je voelde overkomen,

 

omdat het de Mei-tijd weer was!? -

 

 

[p. 457]

 

Je lag er zoo droomrig-verloren,

 

je dacht aan geen dag en geen uur; -

 

een tijdlooze vreugd leek geboren,

 

die kende geen maat en geen duur!

 

- - - - - - - - - - - -

 

En toen langzaam, toen is het gekomen: -

 

je voelde zoo slaaprig en loom,

 

toen heeft het je opgenomen

 

tot den eeuwigen, eindloozen droom! -

 

 

 

Ze hebben je 's ochtends gevonden,

 

een lach op je mager gelaat,

 

dat verpuurd leek van zorgen en zonden, -

 

Vergaan tot dien anderen staat.

 

 

 

Ze hebben gestaan en gebogen,

 

gestreeld langs je baardige wang;

 

ze hebben je oogen gesloten

 

en gestaard naar je, talmend, nog lang!....

 

 

 

Toen later!.... - Nu staat je gebeente

 

te pronk in een koude zaal,

 

het wordt door de menschen bekeken,

 

het wordt stoffig en gelig en kaal!

 

- - - - - - - - - -

 

Je was immers ook maar een zwerver

 

langs de sombere levensstraat,

 

een dulder, een drager, een derver,

 

zooals er zoo menig nog gaat!....