Opwaartsche Wegen. Jaargang 8

[p. 415]

Kentering
door Leo van Breen

Tijden van zelfgeluk en zalig dromen
zijn nu gesloten en voorgoed voorbij,
Sinds zich het leven vrij sloeg uit de lome
banden der blinde slavernij

van 't bloed en andere gebondenheden;
Sinds ik de wereld aan mijn hart voel slaan,
Moet het voorgoed de donkre wegen gaan
en buigen naar der mensen treurigheden.

En met hen zijn, en als een groot licht branden
naar 't gapen van hun wakke duisternis;
Waar mensen zijn, daar is een staag gemis
aàn mensen, en aan liefdevolle handen.

Aan handen die de zwaarste lasten dragen
als een zeer kostbaar, wichteloos bezit;
Aan handen, die de waardezware pit
der levens uit de scherpe bolsters jagen.

Want diep verborgen zijn de kostbaarheden
der harte⁀in angst en twijfel weggezet;
En diep verborgen kreunt de liefste wet
des levens, die slechts schamend wordt beleden.

Zij moet ontwaken tot een nieuw getuigen
dat blinkend door de donkre droefheid schiet;
En wie aan 't hart nog vastklemt het verdriet
om een verlies, moet zich ootmoedig buigen

en zich uitschudden tot de diepste leegheid,
de schatten van verworven eigenbaat;
Dan zal hij 't wonder zien hoe uit de droefheid
des harten als een vlam de vreugde slaat.

[p. 416]

II.

Geen vreugde die zich zelve als een teder
of hevig minnaar in de armen drukt;
Maar een zacht glimlachen als lenteweder
dat blij is wijl het duizenden verrukt.

Of vreugde die ontstond uit een blij kentren,
Een losslaan uit de greep der ijdelheid
van 't leven, dat slechts bloeit tot zaligheid,
Wanneer we aan ons hart de mensheid entren.

Uit deze felle overgave zullen bloeien
vruchten wier glans al' aardse pijn verdooft;
Wij die ons hart aàn ons hebben ontroofd,
zullen in aller harten vast vergroeien

tot eindlike⁀eenheid die niet te verbreken
is, wijl ze aller Zijn eeuwig omvat;
Delven wij dus naar dees begeerde schat,
Opdat ons hart zich eindlik vrij mag spreken.

III.

En toch blijft er een eeuwig kwellend hunkren
om in der wereldhavens bonte⁀en speelse rij
mijn hart nog eenmaal vol geluk te bunkren;
Nog eenmaal, en dan zij dit al voorgoed voorbij.

Maar als de waatren van mijn felle jaren
mij weer verlokken konden met hun luide stem,
Dan zou nooit meer mijn hart, dit sterk Jeruzalem
de zee van Uw geluk, mensheid, kunnen bevaren.

Blijf ik dan zo ik ben, een fel verlangen
dat door zijn kracht blinkende daden drijft
voor allen, en zich zelf een hunkren blijft,
Omdat het enkel geven wil en niet ontvangen.

Wéét dat ik niet door wanhoop word gedreven,
Noch voortgejaagd door schijn van nieuw geluk;
Na koel bezinnen heb ik in een ruk
mijn hart voor altijd naar het licht geheven.