Opwaartsche Wegen. Jaargang 8

[p. 364]

Verloren zoon
door W. van Herwijnen.

Waar zal ik dezen nacht een onderkomen vinden
na lange zwerftocht door de landen heen? -
Ginds wenkt er wel een licht: het venster van beminden.
Het is zoo vèr - ik kom er nooit alléén.

Waarom ben ik gegaan den doolweg van dit leven,
Dat 'k dood'lijk móe ben nu - ik wist het niet,
Dat 'k hier weer komen zou, te smeeken om vergeven
Bij hem, die ik in zinnen-drift verliet.

Maar nimmer zal mijn hart het woord des Vaders hooren:
‘Vergeven is uw schuld - wees weer mijn zoon!’ -
Ik zal hier sterven straks, in regennacht verloren:
Dit is niet méér dan bitter zondaarsloon.

O God, Uw hemel blijft voor altijd mij gesloten,
Ik heb het wèl verdiend: mijn schuld is zwaar.

Is er dan niets meer, Vader, dat mij redt?
't Kruis - 't kruis! - ik kán er niet voor knielen!
O, buig mij, bréék mij, tot ik, héél verplet,
Mijn handen strekk' naar Hem, Die arme zondaarszielen
Verlossen wil, de mijne óók misschien - en dán........
Verhoor, om Jezus' wil, mijn laatst gebed.