Opwaartsche Wegen. Jaargang 8

[p. 337]

Vaak lachen jongens
door Leo van Breen.

Vaak lachen jongens met een meisje in de schemer;
Er is een heimelik vertrekken van hun monden
wijl de droom, de lang en bang gedragen
droom nu onherroeplik wordt geschonden;

En het hart zijn prooi niet los wil laten
voor in fel en kreunend overgeven
jaren van verwachtings glans en luister
in een koorts van ogenblikken zijn ontheven,

daar hun dromen achter meisjeslachen
niets dan bot en naakt begeren vonden;
En der meisjes zacht en zedig lokken
zich in gulzig eisen heeft ontbonden;

Tot verveeld en uitgeput de vreugde⁀en
glimlach in hun jong gezicht vergrijzen,
en zij machteloos, met moeë zinnen
weer naar d'eenzaamheid der eigen harten reizen.