Opwaartsche Wegen. Jaargang 8

[p. 305]

Aanroepen
door W. Hessels.

I.

Het bloed is donker en vermoeid
en zonder verder doel het leven;
wat er alleen nog is gebleven:
een schuld die niet wordt uitgeroeid.

En met een mond waar lach op bloeit
en oogen waarin glansen beven
gaan wij en voelen al hoe even
een vlam der hel ons lijf verschroeit.

Kinderen waren wij, ook wij,
maar zijn wij dan niet kind gebleven,
God, is het dan voorgoed voorbij, -
luister nog eens, luister naar mij,
die U geen vlekloos hart kan geven,
luister nog eens, vergeef het mij....

II.

Het was zoo donker, en Gij sliept.
Zoo angstig om de wind te hooren
en naar de zwarte watervoren
te zien terwijl Gij sliept.

Zij zonken zeker in de diept',
in 't luide woelend meer verloren -
Sneden hun kreten niet Uw ooren?
Heer, zij vergingen, en Gij sliept.

Heer, zij vergingen en wij ook
vergaan, het is zoo luid en bang,

[p. 306]

 

zoo donker als een dichte rook

 

en om ons duurt de storm zoo lang!

 

Omdat Gij, Heer, de oogen look

 

is het zoo donker en zoo bang!

III.

Wanneer ik sterven ga, die dag
als alle pracht mij zal ontzinken,
dan moge in mijn ziel zacht klinken,
o zacht, een lied van Bach.

Het moge met zijn vleugelslag
die laatste zwarte boot omringen
en hoopvol over 't water zingen
dat het mij niet verzwelgen mag.

O zwarte dag wanneer de vlagen
van angst en doodelijke pijn
mijn ziel en lichaam doen versagen
en dichte wolken om mij zijn, -
laat dan een lied mijn scheepje dragen
tot waar er daagt een lichter schijn!....

IV.

De bloemen bloeien stil voor U
en welken stil en gaan zoo dood -
in teedren klachteloozen nood
komen zij en vergaan voor U.

De avond werd al zacht en rood
en neigt zich stemmeloos voor U,
als bloed dat langzaam vloeit voor U,
zoo gaan wij allen langzaam dood.

En nog, ik kan niet stil zijn God,
mijn hart bonst in mijn lijf te luid,
ik alleen zie dit blinde lot
dat over ons zijn golven sluit -
ik kan niet stil zijn voor U, God,
maar ik moet roepen bang en luid!