Opwaartsche Wegen. Jaargang 8

[p. 202]

Gaan in verblinding
door Leo van Breen.

Gaan in verblinding vele uren samen,
Eéns roept met dwang een helder ogenblik;
Steden verschroeien, landen schromplen samen.
En uit de chaos rijst het nieuwe Ik.

Het ziet de wereld als een donkre val
die leed en zorg en droefnis houdt besloten;
De mens, met ergernissen volgegoten,
Volgt willoos leefdrift als vazal.

In blindlings hunkren naar een vederlicht
zich overgeven in beminde armen;
Maar eigenliefde kan het hart niet warmen,
Elke omhelzing slaat een wereld dicht.

Blijft nog de nacht, die soms een goedertieren
glimlachen is, die 't moe en onvoldaan
hunkeren langs der dromen pad doet gaan,
Om zich ver van het aardse glansrijk uit te vieren,

Maar in 't ontwaken huilend samenbreekt.
Moe staren voze ogen naar der klokken
sluipende wijzers en verbeten wrokken
blijft bij als pijnlik vuur dat tergend leekt

door het kordon der stugge arbeidsuren

O mens waar is Uw hart dat gillend breekt;
Waar is de gouden gloed der heiligende vuren?