Opwaartsche Wegen. Jaargang 8

[p. 173]

Rusland
door Leo van Breen.

Gezegend zij Uw zwartste kwaad,
aarde, die uit 't verwilderd zaad
altijd weer vruchten groeien laat....

De Hel wordt juichend in hen rondgedragen.
Vuurzuilen spuiten in de blinde nacht.
De haat is een eksplosie
en der kerken bleke wacht
is sidderend uiteen geslagen
in deze hordenloop van duistre vlagen.

De nacht staat spokig aan de horizon
en braakt het duister in verbeten woede.
Duizenden twijfelen aan de hoede
Waaronder hun trekken naar God begon.
Zij menen alles voor goed verloren
en willen niet horen
hoe vrij breekt in der aarde zondenval
het eeuwig goede.

Maar hebben wij het recht nog te gelooven?
Wij uit het Westen, waar de rode gloed
nog nablaakt en niet kan doven
vóór de kreet van der duizenden bloed
hier vergoten, is verstreken
na eeuwen van samenbreken
waarin wij hebben geboet?

[p. 174]

 

Zien wij nu naar de dood. Verlaat mij niet.

 

Wij die de zonden van een ganse mensheid dragen

 

mogen slechts luistren naar wat God gebiedt

 

en dit volbrengen zonder vragen.

 

Zien wij thans naar de dood. Verlaat mij niet.

 

 

 

Vergeet de dood niet meer en stel Uw leven

 

voor altijd op hem in;

 

Dáár waar de vruchten sterven,

 

is, tussen geve⁀en derven,

 

het eeuwige gewin;

 

dáár, tussen wake⁀en sterven

 

het eeuwige begin

 

Weet tussen 't rottend ooft U boetend te begeven.

 

 

 

Dit Rusland is Gods oordeel over onze tijd;

 

Wij hebben die verkwanseld,

 

nu worden wij geranseld

 

door 't ongeloof, ver van ons zelf

 

en onze zaligheid.

 

 

 

Maar toch: gezegend zij Uw zwartste kwaad,

 

aarde, die uit 't verwilderd zaad

 

altijd weer vruchten groeien laat........