Opwaartsche Wegen. Jaargang 7

[p. 340]

De scheiding
door G. Willemsz.

Nog nooit scheen mij de nacht zoo teer,
Als toen uw troost mij openbloeide,
En daar, waar vreemde sterren gloeiden
Uw oogen logen 't koel verweer.

Trage golven - doffe omkeer
Van water, dat weer henenvloeide -
Maar nimmer ons dit spel vermoeide -
Het hart vergat en vroeg niet meer.

Maar nooit werd bloed hier stil gesust. -
Plotseling sloeg een duistre schijn,
Een snelle weemoed langs ons heen.

En 't was, alsof op deze kust
Een sombre windvlaag uw en mijn
Hart aangreep. Wij stonden - alleen.