Opwaartsche Wegen. Jaargang 7

[p. 316]

Zwervers avondoffer
door A.J.D. van Oosten

Ik hief op 't altaar mijner handen
tot U des harten klaren graal
- zon toetste zich bij 't lage branden
aan 't roode vuur voor 't avondmaal.

Ik zonk ten bidstoel Uwer aarde
en snikte er schuld-erkentenis
- zon knielde in 't hoekje Uwer gaarde
wij hielden samen stille mis.

Ik voelde Uw Aanzijn rond mijn leden -
ik hoorde Uw Stem die tot mij zong -
ik ademde in Uw Reinen Vrede -
ik proefde Uw Wezen op mijn tong -

Ik toonde in handen vol beschamen
mijn brijzels van verbroken hart.
Gij zaagt en naamt en vatte 't samen
en gaaft 't mij weer - ter nieuwe smart.

Ter nieuwe smart - want nimmer enden
zal mijn bederf, dat U mishaagt.
Waarom nog blijf ik tot U wenden
dit hart, dat immer 't kwaad najaagt?

Waarom nog, dwaas, ten offer dragen
een ziel verbijsterd en ontsteld -
en slaafsch den grooten vrede vragen
die U alle avonden verzelt?

Waarom nog, moe, den schemer beien
van elken rondgetogen dag
om vol berouw mijn schuld te schreien
tot U, die al mijn zonden zag?

[p. 317]

 

Waarom nog langer valsch betreuren

 

wat ik na wijkend angstgevoel

 

weer aan genade ga verbeuren

 

Heer, zonder einde en zonder doel?

II.

Toch - neen. Want zoo met ijdele beden
'k eens toefde aan 't doovende avondvuur
- zon vlòòd achter de donkerheden
wijl Gij nièt kwaamt dat smartlijk uur....

't Zij Gij in uitgeput erbarmen,
voor boet' noch smeeking meer bezweekt
en nòch in 't reiken Uwer armen
mij zegent - nóch vergeving spreekt -

't Zij Gij - geloofd en hooggeprezen' -
genadig dacht: 't mij goed te zijn
om achteloos voor U te wezen
een omgestorten beker wijn -

't Zij 't U - o onbevroed Mysterie
volkomen vreemd bleef wat mij kwelt,
daar toch mijn nietige miserie
met ráákt aan wat Uw Raadsel telt -

't Zij Gij onmeetbaar uitgestegen
boven 't doorbeefde hemeldak,
gansch onaandoenlijk hebt gezwegen
wijl nog geen roersel tot U brak -

't Zij Gij ver van 't heelal verscholen,
het zwerven van mijn hart niet merkt
en noch den rondloop van òns dolen
noch dien der zonnen drijft en perkt -

't Zij Gij verzwindend in 't verzwinden
van 't geen aan 't uiterst Niet vergaat,
de triestheid van ons lot, verblinden
noch kent, noch wenscht, noch gadeslaat -

Zoo tere toch dit derfelijk leven
in laatste vlam van sterfelijkheid
ten offer, tot Uw dienst geheven -
in eeuwigheid U toegewijd!