Opwaartsche Wegen. Jaargang 7

[p. 291]

Dolce far niente
door A.J.D. van Oosten.

Dit feest: met kalmen slaap den nacht,
met nijver werk den dag verdrijven -
hoe schoon is 't! om in woordenpracht
fraai en uitvoerig te beschrijven.

Dit is het onbedreigde deel
van allen die in braafheid wandlen;
die niet te weinig, niet te veel
van 't leven om genot verhandlen.

Bedaard, van 't ochtendblad tot wen
zij 's avonds laat hun perken gieten:
sticht ons de fiere deugd van hen
die nooit den breeden weg verlieten.

Dit lot - mijn lief - het strekke ons twee
ten spot: wij gaan de domme streken
van deftigheid en burgervreê
vandaag volstrekt en ijvrig wreken.

Je badpak - 't gramofoontje - een stuk
muziek, daar kunnen we 't mee stellen.
Bij 't ruim rantsoen van ons geluk
behoeft niet veel méér mee te tellen.

Steek over! staat en maatschappij
ontvlieden we als twee hazewinden.
Hoe was ook 't pad weer naar de hei?
Wij zullen 't snuivende wel vinden!
*_**

[p. 292]

 

Nu kent dit lot geen zwaardren nood

 

dan 't boschje permanente dennen,

 

dat schaduw op ons plekje schoot

 

duurzaam tot dezen plicht te wennen.

 

 

 

Op wàt het kleeren dragen kon

 

- o zedige arbeid onzer handen -

 

doet dit spektakel van een zon

 

zijn vlammende seconden branden.

 

 

 

Bedwelmd van licht - bedwelmd van geur -

 

bedwelmd van ongetelde kussen:

 

lief! 't leven is een schel likeur

 

drink toe - om dezen roes te blusschen.

 

 

 

Wij zijn, vereend met kruid en mos

 

na zang en dans in droom gezonken.

 

Zóó lieten je armen me eindelijk los

 

en heeft je mond mij rust geschonken.

 

 

 

Draai je om, en doe je oogen dicht

 

lief! als je moe bent van de pret, en

 

dus reden vindt om je gezicht

 

zóó dringend op slecht weer te zetten.

 

 

 

Wordt nu het uur van weemoed wrang

 

en moeten we aan het einde denken?

 

Kom lief! het leven duurt zoo lang!

 

En 't wil je dienen op je wenken.

 

 

 

Hoor toch die dolle gramofoon

 

dit liedje treuren van verlangen,

 

en smàchten, hoog tegen den toon -

 

je zieltje, in een slow-fox gevangen.

 

 

 

Vermag aan 't hart, dat zooveel vroeg

 

in 't lest dan niets meer te behagen?

 

Nog lijkt de dag niet fel genoeg,

 

de smart niet gansch en al verslagen....

 

 

[p. 293]

 

Laat dit onvruchtbare gewin

 

lief! ons tot dieper durven stalen.

 

Wij streven naar een nieuw begin

 

bij snel en zwaarder ademhalen.

 

 

 

* _* *

 

Dit - ongehoord - schenkt troost: daar zwaait

 

een spin zich aan zijn eigen keten

 

op de bespeelde plaat, die draait

 

als de aarde, en zonder het te weten.

 

 

 

Hij grist en grijpt, laat zich maar gaan,

 

en zit in de' onbevangen vrede

 

der simpelen, wier lot en waan

 

slechts reikt van boven naar beneden.

 

 

 

Dit hart lief, al wat het begeert

 

en aangrijpt: 't raakt er bij versperd, en

 

't wil vluchten, doch is vastgekeerd -

 

wij wenden in zeer kleine verten.

 

 

 

En blijven - hoe je 't wendt of vat

 

mijn lief, er vastbesloten binnen.

 

Op dit rondvliegend levensrad

 

zijn wij niet, dan twee rosse spinnen.

 

 

 

Ziet, hoe de lucht naar donder broeit,

 

straf voor zijn puurheid. Lief zoo moeten

 

wat liefde tot verrukken gloeit

 

wij altijd weer in zonde boeten.

 

 

 

Maar! - bij 't onzalige geding

 

van deugd en ondeugd niet betrokken:

 

de zon beschrijft getrouw haar kring

 

en onze mond blijft kussen lokken....