Opwaartsche Wegen. Jaargang 7

[p. 259]

Laat mij alleen....
door P.J. van Mullem

Laat mij alleen met deze weelde,
De weelde van geluk zoo groot,
Dat mij van vele angsten heelde,
Mij maakte 's hemels deelgenoot.

Gemeenzaamheid kan 't niet dan schenden,
De menschen spreken veel te boud
En willen 't in hun handen wenden
Tot het geen glans meer overhoudt.

Ik wil het dragen door mijn leven,
Zooals een moeder draagt haar kind,
Dat met haar lichaam saâmgeweven
In haren schoot een schuilplaats vindt -

Zooals een bloem nog ongeloken
Verzonken ligt in eigen schoon,
En draalt den toover ongebroken
T' onthullen van haar prillen droom. -

Ik weet een land door zee omgeven,
Waarin zijn bloei kan opengaan;
Ik weet een nacht van licht begeven,
Waarin 't geheim kan openstaan.

Laat daar de dag het wedervinden
In 't Hart, waar het zijn oorsprong deed,
En in de oogen des beminden
Zich goddelijk geborgen weet.