Opwaartsche Wegen. Jaargang 7

[p. 258]

Vers
door Aldert Jongedorper.

Voor Kees.

Het somber zeggen van je nood
voer als een donkere wolk mijn avond binnen,
ik weet veel wat in dezen dag vervlood
en velen die nog schromen te beginnen
den blijden zang, omdat beminnen
nog nimmer durend leven gaf;
Ik zag er velen na den doodgeworden dag
die smartelijk baden aan den duisterrand van 't graf.

En jou? jou zag ik martelen aan het blinkend duin
bij iedere schrede hooger naar 't begeerde doel
een halve schrede dieper naar beneden,
jou teisterde de zon, je driftig bloed werd zwoel
de brooze schachten doorgeslagen,
je mond brak los in bitter-droeve vragen,
de zon verried en de avondwind heeft kil
haar mantel om je dichtgeslagen.

Toen jij met donker overtogen
van wegvlucht noch van overgave wist,
heeft 't hart dat in mij werd bewogen
jou lijden aan den zwarten nacht betwist.

En nu aan 't raam - ik heilig mijn gedachten -
daar is de zee en 't weeke hemellicht
der late stad met donkergroene grachten
en dáár ben jij.... ik zie je blij gezicht....