Opwaartsche Wegen. Jaargang 7

[p. 242]

Strophen
door H. van Elro.

Hoop.

Nu âl verglijdt en gansch de tijdlijkheid
te samen krimpt tot duistre eenzaamheid
heeft onze hoop zich uitgestort
over de wijde landen van God's heerlijkheid.

Het ik.

Soms lijkt het nijver spel van kunst en wetenschap
niets dan een wreede satansgrap:....
zooals de vlieg zich eindloos voortrept langs de ruit,
die haar van alle zonnevreugden buitensluit.
Wij weten wel: hier ergens zal het moeten zijn,
maar vinden niets dan 't eigen beeld in spiegelschijn.

Moeder.

Zij draagt God's licht in heel haar wezen.
Hoe zou zij zijn als één van dezen?
Doch wat zij lijdt en waar zij gaat:
men kan in haar het lot van alle andren lezen.

Kruisiging.

Hij kan het moede hoofd niet opwaarts wenden,
gezwollen in Zijn broos en schemergrauw gezicht;
het laatste bloed leekt weg uit de doorstoken lende.
Hebt gij dit, mensch, aan uwen Eénen Zoon verricht?

[p. 243]

Magdalena.

Ziet, wang en lippen teêr geverfd,
gaat zij die nimmer liefde derft.
Zij is als âl wat om haar schreden rankt:
wat kiemt, bloeit, vruchten draagt en sterft.

Heer, duld dat zij heur haar ontbindt
en om Uw smalle voeten windt;
niets heeft zij dan dit ruig bezit,
waarin haar schaamtloos lichaam vrede vindt.

Hoogmoed.

Wie heeft niet op zijn levenstocht
eenmaal zijn ziel voor wind verkocht!
Zoo pralen wij, maar onderwijl
vloeit uit Zijn schuldloos lichaam 't kostlijkst vocht.