Opwaartsche Wegen. Jaargang 7

[p. 97]

[Gedichten van Martin Leopold]

Sonnet
door Martin Leopold.

In zwoelen nanacht aan een vijverzoom
Naar 't effen, maanweerkaatsend water staren,
Beluist'ren 't zachte zoeven van de blaren
En diep verzonken zijn in zoeten droom, -

Op der gedachten wieken, moe en loom,
Gedreven door begeeren, rustig varen
Naar blauwer oorden, waar de sterren waren
Als witte bloemen in een held'ren stroom, -

Is, in de stilte naar uw God verlangen
En bij Zijn macht en grootheid stillestaan.

Is, roereloos, Gods verre roep òpvangen
En in Zijn melodie verloren gaan.

Is, de vertrouwde vreê van Zijn gezangen
Doorléven, en het lied der rust verstaan.

[p. 98]

Droomtuin
door Martin Leopold.

De nacht houdt dezen wondertuin gevangen
binnen den overslag van zijn gewaad,
een paarse sluier, wijduit neergehangen
voorlangs des hemels reinblank droomgelaat.

Ik weet: dit oord van mijmer en getoover
is niets dan weerglans van een vroegen droom;
is slechts een uitgebloeide schemer over
een dood verleden: bronontvloeide stroom

Van dingen, die voorbij zijn en verloren -
zóó dezen tuin van nachtelijk bestaan;
uit leven wordt de koele dood geboren:
de roode rozen bloeien naar vergaan.

[p. 99]

Oud huis
door Martin Leopold.

Het beeld van den nacht staat buiten,
als uit ivoor gesneden,
aan de gesluierde ruiten,
die de droomen van hun verleden
in schemergewaden sluiten,
want het beeld van den nacht staat buiten -

En het beeld van den dood staat binnen,
uit ebbenhout gekorven;
en de donkere glans van de tinnen,
sinds eeuwen uitgestorven,
gaat zwarter glanzing winnen,
want het beeld van den dood staat binnen -